Tielt-Winge. Toen ik onlangs de riedel "De Kiezer is
Keizer" zag, moest ik dit toch even overpeinzen.
Bij de
gemeenteraadsverkiezingen van 2016 bleken zowat 782 inwoners in Tielt-Winge -
hetzij 9,3% van de potentiële kiezers - geen gebruik van hun stemrecht gemaakt te hebben. Zij kwamen
ofwel niet opdagen of stemden blanco of ongeldig. Eén op tien is een opvallend gegeven
dat wellicht zijn wortels heeft in de groeiende normvervaging, de vervlakking
en zelfs apathie. Tijd dus voor een goede babbel met mijn illustere buurman.
Ik merk in mijn kenniskring inderdaad dat het leven van
jong-volwassenen steeds minder onder de kerktoren afspeelt, maar wel in de
stad, de studentenvereniging, op kot en in hun eerste job. Bij de ouders hebben
ze enkel nog hun domicilie; gemakshalve of als vangnet. Het is dan ook niet
verwonderlijk dat zij zich steeds minder interesseren voor het thuisfront, laat
staan er nog enige voeling hebben.
Onze lokale partijen proberen dit te ondervangen door
populaire jongeren uit jeugdbewegingen of met grote vriendenkringen op de
verkiezingslijsten te plaatsen. De visie van de partij en de vereiste
competentie zijn vaak nog ouderwets ondergeschikt aan de populariteit van de verkiezingskandidaat. Het valt trouwens op dat ze deze rekruten op een onbeduidende plaats
op de kieslijst geposteerd worden.
De middengroep van de kiezers zijn de inwoners die in volle
gezinsontwikkeling zijn, bezig met zich te vestigen en of zich toespitsen op
hun carrière. Dat leven is hyper druk met amper me-time en waar palaveren over
het reilen en zeilen in de gemeenschap allerminst bij hoort. Het stemgedrag is
eerder een emotionele dan rationele keuze en vaak ook beïnvloedt door sociale media
en de vriendenkring.
Bij de derde groep van kiezers, aldus de analyse van mijn
buurman, zijn de kinderen de deur uit, ligt het beroepsleven in de plooi en is
de schuldenlast afgebouwd of onder controle. Er is tijd vrij voor persoonlijke
dingen, het verenigingsleven en ruimere belevenissen. Vanuit hun
ervaringen en contacten kunnen zij zich een goed beeld vormen over het gemeenschapsleven
en dus het te voeren beleid in de gemeente. Helaas haken zij vaak af omdat telkens aan
het eind van elke legislatuur bleek dat er zelden iets grondig
veranderde. De recente graai-schandalen op hoger niveau versterken allicht deze groeiende afkeer en de drang tot een foert stem.
Het moet gezegd dat dit troebel beeld in de realiteit wel
genuanceerder zal zijn. Uit ervaring weet ik wel dat, telkens als een gemeentelijke
kwestie aangesneden wordt, de reacties emotioneler en bedrukter worden.
En toch zijn er gemeenten waar het echt anders is, zo blijkt
uit enquêtes van het Nieuwsblad (begin 2016) oppert buurman. Het Kempische
Vorselaar bijvoorbeeld scoort bijzonder goed in de tevredenheidspoll van de
inwoners. Uit analyses blijkt dat het succes van dergelijke gemeentes gestoeld
is op drie peilers, namelijk een goede financiële situatie, een gezonde
dorpsmentaliteit en een spitant verenigingsleven.
In Tielt-Winge - volgens flyers "de parel van het
Hageland" - is de situatie
eerlijkheidshalve een beetje anders. De gemeentekas is deficitair door de
schuldenlast en de te hoge kostenstructuur. Bovendien vindt buurman dat de
politieke bestuurders er na 40 jaar nog steeds niet in slaagden om de vier
deelgemeentes te smeden tot één solidaire gemeenschap. Schimmige projecten, gebrek
aan degelijke communicatie over het lange en korte termijn strategie (en de
middelen die daarvoor nodig zijn), alsook het ontbreken van zichtbare
daadkracht wakkerden her en der achterdocht, wrevel en gelatenheid aan.
Gelukkig zijn er nog de vele vrijwilligers die hun schouders
onder het verenigingsleven blijven zetten, maar op wat uitzonderingen na
beperken zij zich helaas tot de activiteiten rond hun kerktoren.
De huidige besturende coalitie maakte bij de aanvang van hun
legislatuur in 2013 gewag van een onverwacht groot tekort in de
gemeenterekeningen ingevolge boekhoudkundig hocus-pocus. De communicatie
hierover was moedig, maar ook politiek onvermijdbaar. Er moesten belastingen
ingevoerd of verhoogd worden, aan subsidies gesleuteld en uitgaven teruggeschroefd.
Samen met de enorme verkeershinder door de oeverloze wegen- en rioleringswerken
groeit het ongenoegen over verkeerde prioriteiten in het verleden en daardoor
gemiste kansen.
Het is dan ook bedenkelijk dat er partijen zijn die hun
verkiezingspropaganda gestoeld hebben op het genereus beloven van zaken die
bezwaarlijk prioritair kunnen zijn in de huidige constellatie. Het valt op dat heel veel kandidaten aangeven van zich vooral te willen toespitsen op “het
verenigingsleven”. Daarbij kan niet veel
fout gedaan worden en per slot betaald het even goed. Slechts weinigen voelen zich
geroepen om complexere “speerpunten” aan te pakken, zoals de onvermijdbare herstructureringen,
planologie, urbanisatie, de nakende fusie en de gemeentelijke financiën.
Het is trouwens opmerkelijk dat onze blauw-rode coalitie
nalaat om in volle campagne de impact en het financiële resultaat van hun
bijsturingen te etaleren. Angst of een gemiste kans? Ook valt er weinig te
bespeuren over de visie van elke partij m.b.t. het op te maken
meerjarenplan (verplichte BBC) voor 2020-2025.
Kortom, de kiezer moet aan de hand van wat holle kiesclichés
een bolletje kleuren, wetende dat uiteindelijk machtshonger en het
compromis daartoe zal prevaleren. Als in de krant staat dat een burgemeester 5238 euro
bruto per maand en een schepen 3143 euro betaald krijgt, dan moet de kiezer
o.i. toch eens diep nadenken en zondag echt wel uit de kast komen.
De Tielt-Wingenaar moet kansen bieden aan onderlegde,
gedreven en eerlijke kandidaten, onafgezien van de partij en kleur. Mensen die zich willen opwerpen
voor de ganse gemeenschap en niet enkel voor één of andere kerktoren.
Hoopgevend is dat er echt wel sterke vrouwelijke kandidaten op de
verkiezingslijsten staan. Zij kunnen voor de subtiele ommezwaai zorgen op ’t
verdiep in de Kruisstraat. Hopelijk krijgen ze een faire kans tijdens het
ellebogenwerk bij de taakverdeling na de verkiezingen.
Onze politici zitten met kieskoorts, maar bij de inwoners is deze al even omgeslagen naar kiespijn..
“Dream on girl !” mompelt buurman en weg was hij....... Moa ven toh, pfft !
